بیا  ای بهار دل انگیز من

شکوفا ترین باغ گلریز من

به وصل تو عید ست فصل بهار

چمن بی تو پاییز سرد است و تار

بیا تا جهان با تو زیبا شود

شکفتن  کنار تو معنا شود

من از هر بهاری نگویم سخن

که نبود سزاوار مام وطن

بهاری که من می سرایم نکو ست

نه از جنس اسفند و یاران اوست !

بهار حقیقی بیاید اگر

نماند ز اسفند نام و اثر

بهاری که باشد « ربیع الانام »

بشیر ش کسی نیست غیر از امام

امامی که رهپوی روح خدا ست

ز بعد خمینی به ما مقتدا ست

بسیجی امامی که یک ربع قرن

به یک دست، بشکسته بت های قرن

ابو مصطفی، مرتضی را شبیه

امین امام آن ولیّ فقیه

علی نام او ،خامنی نسبت اش

ز مشهد فرا سنگر نهضت اش

نه تنها خراسان که ایران من

به هر گوشه دارد ز رزمش سخن

امام همه مومنان تا ظهور

الهی بیفزا شکوهش چو نور

بلی بی حضورش نیابی بهار

بجو  از سر انگشت او کوی یار

هر آن کس رهش از ولایت جدا ست

بلاشک  بمهدی قسم در خطا ست

چپ و راست در فتنه افتد به چاه

نه شرقی، نه غربی بود شاهراه

بهار تو جعلی است، اسفندیار !

مرا ، با بهار دروغین چکار ؟

ز اسفند و از یار اسفندیار

بسی خسته ام پس کجایی بهار ؟

خدا را ، تو مشکات نور خدا

بیا تا شود عید بر پا ، بیا

بیا ای گل نرگس فاطمه «س»

خزان را بده تا ابد خاتمه

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

زمستان 1391

***********************************

می دهد سوره ی اسرا چه خوش این مژده ز یار

چون که حق جلوه کند محو شود باطل زار

ان فریبنده که استاد شعار است و فریب

یار اسفند بود گرچه برد نام بهار

لیک هرطفل دبستان به یقین می داند

جای اسفند نباشد چو رسد بوی بهار

نام زنگی است چو کافور دگر نیست عجب

یار اسفند اگر دم زند از فصل بهار

کاش از سر برد این شیوه ی شهرآشوبی

یا که مردانه ببندد کمر همت و کار

کی بود رجعت یاران مسیح از کاراکاس؟!

سیصد و سیزده آیا شود از نو تکرار ؟!

مادر غم زده با تسلیت آرام نشد

بوی فرزند در آغوش تو جوید این بار!

نیست تردید که همسنگر ما بد چاوز

ولی افراط نشاید بخدا این مقدار

ساده اندیش بود آنکه گمانش این است

که بود عزت اسلامی ما در این کار

تو چه کردی که فتادی به چنین مخمصه ای؟

تا ازین پس چه شود ؟ باز نبازی ! هشدار

ما پر از لغزش و لبریز خطا دامن ماست

پرده بالا مزن از کرده ی ما ای ستّار

***

تا مادر غم دیده ی چاوز دیدت

بی تاب شد و بجای او بوسیدت

گویی تو نماد کوچکی از هوگویی

یا یار بهاری این چنین نامیدت؟!

***

چاوز! بفدای آن لب شاتوت ات

قربان عروج و رجعت از لاهوتت

از ناله ی مادر تو گریان محمود

با شال عزا در بغل تابوت ات

اسفند 1391